Hoewel de ster van de Luxemburgse gitarist al anderhalf decennium flink aan het rijzen is in jazzland, kun je toch, zonder zal te veel overdrijving, zeggen dat het vooral sinds “Meeting” uit 2013 is, dat hij wereldwijd opgemerkt werd. Dat was de plaat waarop het kwartet dat zijn naam draagt, stilaan bevestigd werd in de studio, terwijl het samenspelen met bassist Gautier Laurent en drummer Jean-Marc Robin op allerhande podia al een flinke tijd voordien begonnen was.

Die drie samen, dat geeft een soort magie, die bijzonder aangenaam moet zijn voor gastmuzikanten om er in ondergedompeld te worden. Dat was in het verleden zo voor saxman Johannes Moeller, dat kreeg ook vorm in samenwerkingen met Lionel Loueke en Marco Massa en dat wordt nu verdergezet met pianist Bojan Z., die op drie nummers zijn bijzondere benadering van Balkan-jazz mag inbrengen en daarmee deze nieuwe plaat een heel fijn cachet weet mee te geven.

Greg Lamy valt mij vooral op omwille van zijn heldere toon, zijn ragfijne composities en zijn zin voor melodie. Dat zijn drie troeven, die het samenspelen met de gitarist tot een waar festijn maken, durf ik te denken: Lay is technisch zodanig onderlegd, dat hij desnoods het geluid van een kantelende vuilnisbak zou kunnen naspelen, maar hij houdt zich ver van elk gesnoef: wat hij speelt, is niet zelden heel “klein” in omvang, maar net daardoor groots in zijn effectiviteit.

Dat komt al meteen tot uiting in opener “And I Told You”, zo’n loepzuiver melodietje dat nochtans net voldoende ruimte biedt om de luisteraar die ’s mans werk of stijl niet kent, meteen bij de les te brengen: je maakt meteen kennis met een fantastische gitarist, die laat horen wat hij technisch gesproken allemaal zou kunnen, maar net dat demonstratie-aspect achterwege laat. In die zin is Lamy ook een wat mysterieuze muzikant: hij laat, zoals ook een Philippe Cathérine dat kan, ruimte voor vermoedens en verwachtingen van de kant van de luisteraar en vaak zijn de noten, die hij niét speelt, even belangrijk als at hij wel speelt.

Daarvan is dan weer het aan z’n dochter opgedragen “My Dearest” ‘for Camille, part I) -waarin ik van heel ver flardjes “Moonlight Serenade” ontwaar- een heel knap voorbeeld: ruimte zat voor bas en drums, die vlotjes hun deel van de scene mogen innemen, maar wel wet inachtneming van het grote uitgangspunt: “we musiceren samen”. Die aanpak gaat verder, wanneer in “I Know”, gast Bojan Z. zijn Fender Rhodes mag laten klinken. Die kerel kan natuurlijk ook fantastisch musiceren en demonstreert dat al dertig jaar lang, maar waarin hij op deze plaat opvalt, is zijn bescheidenheid: hij stelt zich helemaal ten dienste van de compositie en dat levert bij momenten heus kippenvel op. Later op de plaat kom Bojan nog twee keer meespelen, in “Morphine”, waarin Lamy een paar keer zijn vingervlugheid etaleert, en in “Mothers”, waarin de piano heerlijk tegen de gitaar aanschurkt.

Dat alles bijeen opgeteld, levert een elpee-duur lang geweldig mooie, harmonieuze jazz op, waarin Lamy en zijn kompanen meer dan duidelijk maken waarom het zo leuk is samen muziek te maken: dit is een heel fijne trip op de muzikale tonen van vier kerels die wonderwel samenspelen en die als vanzelf hun plaats krijgen in het geheel. Sterke, nee, héél sterke plaat!

(Dani Heyvaert)